Özgürleşmek İçin Affetmek

 Affetmek deyince zihnimizden neler neler geçiyor değil mi? Haksızlıklar, yaşam alanımıza ve hakkımıza müdahaleler, aldatılmalar ya da terk edilişler. Bazen sadece karşı tarafla alakalı olarak değil kendimizle de alakalı olarak, yapmadıklarımız, yapamadıklarımız ya da geçmişte bugün olmasını istemeyeceğimiz eylemlerimiz. Her biri değiştirilmek umuduyla zihnimizde dolaşırken kendimizi bugünkü zamanın içerisinde üstünden zaman geçmiş bir şekilde buluyor ve elimizden bir şey gelemeyeceği düşüncesiyle çaresiz hissedebiliyoruz. Öyleyse dilerseniz gelin acılarımıza daha yakından bakalım.

 Bazen geçmişten bir ana tutunup öylesine katılaşıyor ve o anın içinde kalıyoruz ki her hatırladığımızda içimizde derin bir acıyla karşı karşıya kalıyoruz. Halbuki bu anlar sonucunun böyle olmasını hiç istemediğimiz anlardır. Bazen bu duruma dair karşı tarafı suçlayabiliyoruz bazen de içten içe kendimizi. Her affetmek dendiğinde içimizde bir öfke belirliyor, öfkenin yanındaysa bu duygunun bize kattığı yorgunluk. Oysa bu yükle yaşamak bizim tercihimiz değil gibi görünüyor ancak bu anının bulunduğu kabı da her zaman biz taşıyoruz, çoğu zaman kendimizi taşımak zorunda hissederek. Bazı durumlarda bu yaşanmışlığı bizim suçumuz, karşı tarafın suçu ya da kader diyerek geçiştirmeye çalışıyoruz. Halbuki bu hesapları yaparken giden günlerimiz, geçen anlarımız kısacası hayatımız oluyor. Affetmek genel olarak her şeyi kabullenmek onaylamak ve yanına bırakmak bir gibi anlam taşıyabiliyor zihnimizde ancak affetmekle yapacağımız şey karşı tarafla alakalı olmanın ötesinde kendimizle derinden ilişkili bir yumağı taşımaktan vazgeçmek anlamına geliyor. Bir kişiyi affetmek istemememizin altında ona mesaj vermek, bizi anlamasını sağlamak ve tekrar aynı yerden incinmemek düşüncesi yatıyor. Bazı durumlarda bu kişi kendimiz de olabiliyoruz. Özellikle tekrar incinmemek için kurduğumuz duvarlara baktığımızda bu çok daha rahat anlaşılabiliyor. Affetmediğimiz zamanların duyguları ise öfke, korku, üzüntü, kaygı oluyor ve bunların hepsini barındıran bir yumakla yaşıyoruz.

 Peki gerçekten affetmek ne demek? Aslında duruma biraz daha yakınlaştığımızda görüyoruz ki bu affetmeme süreci en çok kendimizi esir alan bir duvar çizmiş. Affetmekten kastımız ise bu duvarı aşmak. Yani her şeyi olmamış gibi kabul etmek, kendimize saygısızlık yapmak, karşı tarafı ödüllendirmekten öte içimizdeki duygularla kurduğumuz o duvarı yıkmak. Bu duvarı ise geçmiş deneyimimizin varlığını görerek (durumu onaylayarak değil), insan olmanın gerçekliği içerisinde hataların hayatın bir parçası olduğunu değerlendirerek ve en önemlisi kendimize ihtiyaç duyduğumuz şefkati sunarak yıkabiliyoruz. Affetmek her zaman bir fırsat; taşıdığımız yükü bir kenara koyabilmek için, hayata ve hayatımızdaki kişilere yeni bir konum ve yeni bir başlangıç verebilmek için, kendimizi ifade edebilmek ve bunları hayatta bir karşılığa çevirebilmek için, sözün özü kendimizi özgürleştirmek için. Hele ki konu kendimiz olduğunda içimizdeki acıları anlama ve yeniden filizlenmeye bırakabilmek için.

 Biliyorum ki her zaman affetmek için çok gönüllü olamıyoruz ancak hayatta affedemedikçe de sıkışıyoruz, kendimize sunduğumuz şefkatten uzaklaşıyoruz ve istediğimiz hayat akışını yoğun emeklerimize rağmen sağlayamıyoruz. Bu durum bazen kendimizle kaldığımızda içinden çıkılmaz bir hal alarak hayata dair daha da öfkeli ve umutsuz olmamıza sebep olabiliyor. Tüm bu yaşananlara rağmen eğer yaşamak istediğimiz bir an, görmek istediğimiz bir manzara varsa en önemli olan şey bu durumla ilgili harekete geçmek oluyor. Her zaman bir adım atmak önümüzdeki manzarayı değiştiriyor, dağın arkasında ne olduğunu düşünerek zamanımızı geçirtmek yerine manzarayı görebilme ve gerçeklikler üzerinden kendimize nefes alma imkânı sunuyor.

İbrahim ÖZCANLI

Uzman Klinik Psikolog